İsteseler “Boğaziçi Ekspresi”, “Başkent Ekspresi” hatta “Orient Ekspres” adlarını seçebilirlerdi. Yani gerçekten ekspres olan, lüks ekspreslerden birinin adını alabilirlerdi. Maun ağacından yapılmış kompartımanlarından sıkı bir Chanel parfümü yayılan bir ekspresi sahiplenebilirlerdi.

Gece yarısı, halı kaplı koridorlarında Agatha Christie’nin, Hercules Poirot’un, Moskova’dan İstanbul’a gizlice gelen James Bond’un koşturduğu uluslar arası seyahat eden ünlü bir ekspresin adını alabilirlerdi. Yemek vagonlarında deri koltuklara gömülüp, havyar ve şampanyanın tadına bakan zengin burjuvaların bindiği “ultra lüks” bir ekspresin adını da kullanabilirlerdi. Üstelik onlar gibi müzik ve sevgi ustalarına yakışırdı da bu.

Yapmadılar. Onların dünya görüşü, dünya ve insan sevgileri böyle yapaylıklardan, böyle özentiliklerden çok uzaktı. Onlar bu memleketin sıradan insanlarını seviyorlardı ve onların arasında yaşıyorlardı.

O nedenle tuttular kendilerine “Kurtalan Ekspres” adını aldılar. Memleketin en uzak yerlerinden birine, eğer bir aksilik olmazsa üç dört günde ulaşabilen cefakar, görmüş geçirmiş eski ama zorluklardan asla yılmayan, kara kışta bile kuş uçmaz kervan geçmez dağ geçitlerini, ürkütücü uçurumları, kapkaranlık tünelleri aşıp, hepi topu iki üç odadan oluşan küçücük istasyonlara ulaşmayı başaran eski ve köhne bir trenin adını aldılar.

Siz “ekspres” dendiğine bakmayın. Haydarpaşa Garı’nda falan denk gelirseniz eğer, iyice bakın bu eksprese. Düpedüz bildiğimiz bir trendir o. Kara trendir. Eski bir demir yığınıdır.

Titreyen ve gıcırdayan makaslarıyla onu görenler gidemeyeceğini sanır. Derken içi yoksul emekçilerle, çiftçilerle, uzak dağ köylüleriyle dolar. Trenin içi soğan ekmek ve ter kokar. Dünyanın en güzel kokularıdır bunlar. Buram buram insan kokar bu tren.

İşte o zaman o yaşlı tren bir anda gerçekten ekspres olur. Sevinir. Sevdiği insanlarla, gerçek insanlarla bir arada olduğu için sevinir. Şahlanır. Raylardan yangın mavisi kıvılcımlar çıkartarak, zıpkın gibi dalar Anadolu’ya.

Kurtalan Ekspres adını alan gururumuz müzisyenler de böyledir işte. Gösterişten, kibirden, yapmacıklıktan uzak. Daha önce anlattığım o üç adam gibi tüm zenginlikleri yüreklerindeki sevgi olan adamlardır onlar.

Ahmet Güvenç’in makinistliğini yaptığı bu trende Cihangir Akkuzu, Gür Akad ve Bülent Güven de bulunmakta ve treni kalpten kalbe dolaştırmaktadır.

Unutmayalım ki bu trene daha önce de Ali Serdar, Bora Çetinkaya, Nur Moray, Hüdai Özgüder, Engin Yörükoğlu, Caner Bora, Hüseyin Cebeci, Özkan Uğur, Mithat Danışan, Celal Güven, Fuat Güner, Ohannes Kemer, Nezih Cihanoğlu, Kirkor Kalender, Mustafa Sarışın, Nurhan Özcan, Samim Boztaş, Fehiman Uğurdemir, Erdinç Avcı, Oktay Aldoğan, Serdar Ertürk, Murat Ses, Yalçın Gürbüz, Kılıç Danışman, Ömür Gidel, Nejat Tekdal, Jean Jacques Falaise, Ufuk Yıldırım, Garo Mafyan, Elif Turhan ve Eser Taşkıran gibi müzisyenler de binmiştir.

Onların hepsinin ortak noktası, iyi ve usta müzisyen olmalarının yanı sıra, insanları, dünyayı ve çocukları büyük bir aşkla sevmiş olmalarıdır.

Kurtalan Ekspres’de bilet geçmez. Para hiç geçmez. Kurtalan Ekspres’in görevlileri size gelirler ve “yüreğiniz var mı ve o yürekte katıksız, karşılıksız bir sevgi bulunuyor mu“ diye sorarlar.

Varsa çıkartır gösterirsiniz. İşte o zaman Kurtalan Ekspres’in bir yolcusu olabilirsiniz. Kurtalan Ekspres sadece sevgi taşır çünkü. ''GÖĞE SELAM'' ve içindeki çok özel kitap Okan Bayülgen fotoğraflarıyla müzik marketlerde.

Kaynak: www.magazinkolik.com - 28.10.2011